De Ennion-kruik
Het glasovenproject 2014 is gewijd aan in mallen geblazen glas.
Hierbij ontstonden getrouwe exemplaren van de Ennion-kruik, genoemd naar een oud-Romeinse glasblazer, die zelfs zijn naam op de vaten vereeuwigde.
Zijn geblazen kruiken zijn de moeilijkste vormen die in de eerste eeuw na Christus werden geproduceerd.
De werkstappen
Om een Ennion-kruik te maken had de glasblazer twee keramische mallen nodig met ingekerfde decoraties aan de binnenkant, die later overgebracht werden op het geblazen glas (afbeelding 1).
Met een metalen buis, de „pijp“ genoemd, nam de glasblazer een grote portie glas uit de smeltoven van 1050 °C en voorzag het glas van een kerfpunt rechtstreeks aan de pijp.
Op dit punt kon het glazen vat later veilig worden afgebroken.
De mal omringde het zachte glas, dat via de pijp met de mond werd aangeblazen, zodat het glas de juiste vorm of versiering kreeg (afbeelding 2).
De glasblazer deed hetzelfde met de andere vorm (voet) en voegde de twee delen samen in een hete, “kleverige” toestand. Vervolgens tikte hij het glas aan het kerfpunt van de pijp af.
Door het glas opnieuw te verwarmen werd het kneedbaar en kon de glasblazer de hals en rand bewerken (afbeelding 3).
Daarna werd het handvat aangebracht (afbeelding 4).
Een koeloven, ook wel ontspanningsoven genoemd, hield het vat de rest van de dag warm bij 450–500 °C en koelde ‘s nachts af.
Zonder de langzame afkoeling bij relatief hoge temperaturen zouden er scheuren in het glas ontstaan en zou het vat kapot springen.